یکی از تأثیرات برجسته فروید، رویکرد او به ناخودآگاه است. او معتقد بود که نویسندگان به‌صورت ناخودآگاه، تجربیات شخصی، امیال سرکوب‌شده و تعارض‌های درونی خود را در آثارشان بازتاب می‌دهند. این دیدگاه باعث شد که منتقدان ادبی به دنبال کشف ارتباط میان تجربیات نویسنده و محتوای متون باشند. برای مثال، کارهای اولیه منتقدانی مانند ارنست جونز، که نمایشنامه‌های شکسپیر را از منظر روانکاوی بررسی کرد، نشان‌دهنده تأثیر عمیق فروید بر نقد ادبی است.