انقلاب شاگال در این است که بازنماییِ جهانی را که با حواس ادراک می‌شود ـ یعنی جهانِ واقعیِ بیرونیِ عینی ـ با بازنماییِ حضورِ جهانِ شاعرانه‌ی درونیت و ذهنیت آشتی می‌دهد. می توان گفت این همان جهان بیرونی است که به گونه ای روانی روشن شده و به واقعیتی فراتر از جهان قابل دیدن اشاره دارد. حال فقط اکنون نیست، بلکه همزمان یاد گذشته و بازتابی به سوی آینده نیز هست. از همین رو است که هنر شاگال زندگی نامه صمیمی و درونی نقاش را بازنمایی می کند. آیا «هنر زیستن» می تواند بخشی از توانایی انسان برای آفریدن و فعال کردن آن حوزه مهم تجربه باشد که در فضای بالقوه میان ساحت ذهنی (امتدادهای من (Me extensions)) و ابژه های محبوب او (غیر من (Non Me)) قرار دارد و امکان لذت بردن از آن را فراهم می کند؟ این نقاشی شاگال نماد همین زندگی عاطفی است، یعنی بازآفرینی عینی و ذهنی ویتبسک عزیزش، روستای روسی ای که با وجود فاصله فیزیکی همواره درونی به آن دلبسته بود؛ حیاتی که به گفته فروید فقط از خلال زندگی بیرونی می توان آن را شناخت.