از منظر روانکاوی ، پرسش از امکان تنهایی مطلق به معنای قطع کامل ارتباطات انسانی و قرار گرفتن در یک وضعیت ایزوله ذهنی و عاطفی، بسیار چالش‌برانگیز است. انسان موجودی اجتماعی است که هویت و خودشناسی‌اش در بستر روابط با دیگران شکل می‌گیرد. حتی در لحظات تنهایی و خلوت شخصی، ذهن ما در حال بازبینی روابط گذشته و تعاملات پیشین است. به همین دلیل، بسیاری از روانکاوان بر این باورند که تنهایی مطلق، اگرچه به‌ظاهر ممکن به نظر می‌رسد، در عمل غیرممکن است. چون مادامی که تنها هستیم نیز دیگران، و تاثیرشان بر ما، حضور دارند.