بدن کودک زمانی بهتر تنظیم می‌شود که والد بتواند به نشانه‌های کوچک پاسخ دهد؛ نشانه‌هایی که شاید در ابتدا بی‌معنی به نظر برسند. گاهی فقط یک تغییر نگاه، یک مکث طولانی یا یک تنفس کوتاه، پیام‌هایی از هیجان ناتمام هستند. کودک این پیام‌ها را به‌صورت غیرکلامی می‌فرستد، چون بدنی که هنوز در حال رشد است، پیش از کلمات عمل می‌کند.

کتاب تأکید می‌کند که کودک برای ساختن مسیرهای تنظیم هیجان، نیازمند تجربه‌هایی است که در آن مراقب نه‌فقط حضور دارد، بلکه قابل‌دسترس و هماهنگ است. یعنی نه فقط «ببیند»، بلکه «همراه شود». این همراهی همان چیزی است که هیجان را خاموش می‌کند. وقتی همراهی رخ نمی‌دهد، کودک به‌جای تجربه آرام‌شدن، تجربه «تنها رها شدن با هیجان» را ذخیره می‌کند.

در داستان بانی، زمانی که والدینش نتوانستند به شکل کامل نیازهای بدنی و هیجانی‌اش را پاسخ دهند، او در موقعیت‌هایی که نیازمند کمک بود، سریع به حالت تنش می‌رفت. بدنش یاد گرفته بود که به‌جای آرام‌شدن از طریق رابطه، خودش به‌تنهایی مسیر دشوار تنظیم را طی کند. همین خودتنظیمی ناخواسته باعث می‌شد هیجان‌ها در بدنش طولانی‌تر بمانند.

برای همین است که برخی کودکان در ظاهر «قوی» هستند، اما در عمق بدنشان نشانه‌هایی از خستگی هیجانی دیده می‌شود؛ مثل اینکه کودک هنوز در حال حمل‌کردن چیزی باشد. شاید شما هم این حالت را در فرزندتان دیده باشید؛ زمانی که می‌گویید «چیزی نیست»، اما می‌بینید بدن او هنوز داستان دیگری می‌گوید.

همه این‌ها نشان می‌دهد که رابطه، مهم‌ترین ابزار برای خاموش‌کردن هیجان‌های بدنی کودک است. این خاموش‌شدن نه با نصیحت اتفاق می‌افتد و نه با پرسش‌های پی‌درپی؛ بلکه با حضور، توجه و هماهنگی در لحظه رخ می‌دهد؛ همان چیزی که کتاب بارها بر آن تأکید می‌کند.