سحر، مدیر یک بخش پرتلاش بود. او فکر می‌کرد همیشه باید قوی و پاسخگو باشد. به همین دلیل، حتی وقتی چیزی بلد نبود، وانمود می‌کرد می‌داند. او نمی‌خواست تصویر مدیر ناتوان به ذهن کسی بیاید. اما این تصویر قوی، بهای سنگینی داشت. وقتی اشتباهی پیش می‌آمد، سحر ناخواسته همکارانش را مقصر می‌دانست، چون نمی‌توانست بپذیرد که خودش هم می‌تواند اشتباه کند.

در اینجا، با نوعی پویایی فرافکنانه مواجهیم: وقتی هیجان‌های سنگین مثل ترس، شرم یا خجالت، تاب‌آوردنی نیستند، به بیرون پرت می‌شوند. یعنی به‌جای اینکه فرد با احساس‌های خودش روبه‌رو شود، آن‌ها را در دیگری می‌بیند یا دیگری را مقصر می‌بیند. این فرآیند، اغلب ناخودآگاه است و بدون نیت قبلی اتفاق می‌افتد.

سازمان‌ها ممکن است مثل یک آینه رفتار کنند؛ آینه‌ای که در آن افراد، سایه‌های خودشان را در دیگران می‌بینند. مثلا مدیری که ناتوانی را تاب نمی‌آورد، همکار ناتوان را تحمل نمی‌کند. یا همکاری که خودش از اشتباه می‌ترسد، همکار دیگر را مسخره می‌کند تا خودش در امان بماند. این واکنش‌ها، فضایی ایجاد می‌کنند که در آن، خطا پذیرفته نمی‌شود، و افراد به‌جای یادگیری، به دفاع از تصویر خودشان می‌پردازند.

آیا در تیم شما هم پیش آمده که کسی همیشه «بدهکار» احساس شود؟ یا فردی همیشه مقصر بماند، حتی وقتی تقصیری ندارد؟ این‌ها نشانه‌هایی‌ست از پویایی‌هایی که زیر پوست فضا جریان دارند، و ریشه خستگی‌های مزمن، بی‌انگیزگی یا حتی ترک‌های خاموش در دل افراد می‌شوند.