تصور کنید رضا، جوانی ۲۲ ساله، تصمیم گرفته برای کار به شهر دیگری برود. او از کودکی همیشه در کنار خانواده‌اش بوده و هیچ‌گاه تجربه زندگی به‌تنهایی را نداشته است. حالا در اتاق کوچکی زندگی می‌کند و باید قبض‌ها را پرداخت کند، غذا بپزد و حتی در تنهایی با ترس‌هایش روبه‌رو شود. برای خانواده‌اش هم این وضعیت غریب است. مادرش هر روز زنگ می‌زند تا مطمئن شود او سالم است، و پدرش مدام درباره پس‌انداز و خرج‌های غیرضروری نصیحت می‌کند. این مثال نشان می‌دهد که استقلال واقعی فقط فاصله فیزیکی نیست؛ بلکه مجموعه‌ای از مسئولیت‌هاست که باید پذیرفته شوند.

جوان در این مرحله با پرسش‌های زیادی مواجه می‌شود: «آیا من می‌توانم به‌تنهایی تصمیم‌های درستی بگیرم؟»، «چگونه باید بین خواسته‌های خودم و توقع‌های خانواده تعادل ایجاد کنم؟» این پرسش‌ها برای بسیاری از افراد آشنا هستند. در واقع، استقلال به معنای بریدن کامل از خانواده نیست، بلکه توانایی ایستادن روی پای خود در عین حفظ پیوندهای عاطفی است. درست مانند دو برگ روی آب که با موج‌ها از هم دور می‌شوند، اما همچنان اثر یکدیگر را بر سطح آب باقی می‌گذارند.

از دید خانواده، این مرحله فرصتی برای بازتعریف رابطه با فرزند است. دیگر نمی‌توان او را مثل گذشته کنترل کرد یا برایش همه تصمیم‌ها را گرفت. در عوض، باید یاد گرفت که چگونه مشاور و همراه او بود. وقتی جوان بداند خانواده‌اش پشتیبان اوست اما به انتخاب‌هایش احترام می‌گذارد، راحت‌تر می‌تواند هویت فردی خود را شکل دهد و به زندگی مستقل وارد شود.