تا حالا احساس کرده‌اید که در محل کار، انگار همه چیز مثل یک بازی بی‌پایان است؟ جلسه‌هایی که چیزی از آن‌ها درنمی‌آید، تغییراتی که بدون معنا اجرا می‌شوند، و رفتارهایی که بیشتر از منطق، از ترس یا رقابت می‌آیند. در چنین محیط‌هایی، گروه‌ها ممکن است به‌جای رشد، به سمت دفاع و بقا بروند.

مثلا در یکی از شرکت‌ها، تیم فروش هر بار که مدیرعامل وارد اتاق می‌شود، خود را جمع‌وجور می‌کند، گوشی‌ها کنار می‌روند و لبخندهای اجباری شروع می‌شوند. اما به‌محض رفتن او، گروه به دو بخش تقسیم می‌شود: بخشی که پشت سر مدیر بد می‌گوید، و بخشی که ساکت است. این‌جا، چیزی از جنس اعتماد از بین رفته است.

سازمان می‌تواند مثل یک پناهگاه امن باشد، اما گاهی هم به میدان جنگی تبدیل می‌شود که آدم‌ها در آن فقط به فکر بقا هستند. در چنین شرایطی، انرژی روانی افراد، به‌جای خلاقیت و ارتباط، صرف دفاع از خود می‌شود. و این دفاع‌ها، اگر مزمن شوند، همان چیزی را ایجاد می‌کنند که به آن «فرسودگی» می‌گوییم.

چه‌قدر از رفتارهای ما در سازمان، انتخاب خودمان است؟ و چه‌قدر حاصل واکنش به فشارهایی است که دیده نمی‌شوند؟

در بسیاری از موارد، وقتی افراد مدام نقش بازی می‌کنند، احساس می‌کنند که «خودشان» دیگر دیده نمی‌شود. و همین حس نادیده‌گرفته‌شدن، آرام‌آرام روان را خسته می‌کند.