در روزی که شاید برای بسیاری از زوج‌ها معمولی به نظر برسد، مایکل و کارمن روبه‌روی هم نشستند و برای اولین بار تصمیم گرفتند درباره ترس‌هایشان بدون عجله حرف بزنند. تصور کنید شبیه همین موقعیت، سارا و بهزاد نیز روی مبل خانه نشسته‌اند؛ بهزاد به موضوعی حساس واکنش نشان می‌دهد، اما نمی‌داند چرا در دلش آشفتگی موج می‌زند. سارا هم تلاش می‌کند صدایش آرام باشد، اما خودش هم نمی‌فهمد چرا حرف‌هایش گاهی شبیه گلایه شنیده می‌شود. این تصویر ساده، همان چیزی است که برای مایکل و کارمن رخ می‌داد؛ لحظه‌ای که هر دو فهمیدند فقط یک موضوع بحث نیست، بلکه مجموعه‌ای از رنج‌های قدیمی در دلشان زنده شده است.

مایکل با صدایی آرام گفت که سال‌ها تصور می‌کرد باید همیشه آماده، بی‌اشتباه و بدون تزلزل باشد. او از این می‌ترسید که اگر شک یا نگرانی‌اش درباره بچه‌دار شدن را مطرح کند، کارمن آن را نوعی بی‌علاقگی تعبیر کند. اما آنچه در دل او جریان داشت، فقط تردید نبود؛ بلکه ترس از گم‌کردن خودش در نقش‌هایی بود که جامعه و تجربه‌های زندگیش به او تحمیل کرده بودند. شاید شما هم تجربه کرده باشید که بخشی از وجودتان از یک تصمیم می‌ترسد، اما نمی‌دانید دقیقا از چه. همین ندانستن، گاهی آدم را به سمت سکوت می‌کشاند.

کارمن نیز در همان گفتگو، برای اولین بار صادقانه اعتراف کرد که فشار او برای بچه‌دار شدن همیشه از خواسته شخصی‌اش سرچشمه نمی‌گیرد. او گفت که در ذهنش صدای مادرش را می‌شنود؛ صدایی که می‌گوید: «زن باید رسالتش را کامل کند.» همین انتظار قدیمی، او را سال‌ها در خود فرو برده بود. تا حالا برای شما پیش آمده که بخواهید انتخابی را انجام دهید، اما ندانید این انتخاب از خودتان است یا از صدای قدیمی دیگران؟ این همان گرهی بود که کارمن در دلش کشف کرد.

وقتی این دو روایت پنهان آشکار شدند، هر دو احساس کردند سبک‌تر شده‌اند. چون فهمیدند اختلاف‌شان بر سر یک تصمیم ساده نیست، بلکه حاصل سال‌ها تجربه، ترس، فشار و امیدهای قدیمی است که بی‌آن‌که خودشان بدانند، بر رابطه‌شان سایه انداخته بود.