یکی دیگر از ستون های بلوغ هیجانی، توانایی پذیرش فقدان است؛ این که بپذیری بعضی چیزها واقعا از دست رفته اند و دیگر به شکل سابق باز نمی‌گردند. ممکن است این فقدان مربوط به یک انسان، یک رابطه، یک تصویر از خود یا حتی یک دوره از زندگی باشد. گاهی ذهن ما تلاش می‌کند با انکار این واقعیت از خودمان محافظت کند؛ طوری رفتار می‌کنیم که انگار هیچ چیز عوض نشده است، اما در عمق وجودمان چیزی سنگین باقی می‌ماند. در مقابل، بلوغ هیجانی یعنی بتوانی به خودت اجازه بدهی سوگواری کنی، غم را حس کنی و کم کم با نبودن آن چیز یا آن شخص کنار بیایی.

سوگواری فقط گریه کردن نیست. سوگواری یعنی این که بتوانی به آن چه از دست رفته است فکر کنی، برایش جایگاهی در خاطره ات پیدا کنی و به آرامی آن را از یک درد خام به بخشی از داستان زندگی ات تبدیل کنی. مغز ما در زمان تجربه فقدان، هیجان های شدیدی مانند غم، خشم و احساس پوچی را فعال می‌کند؛ مدارهای هیجانی در عمق مغز مانند زنگ خطر به صدا در می‌آیند و ممکن است احساس کنی کنترلت را از دست داده ای. وقتی بتوانی در این زمان، از رابطه های امن کمک بگیری، با کسی صحبت کنی که فقط گوش می‌دهد و قضاوت نمی‌کند، بخش های نزدیک به پیشانی مغز فرصت پیدا می‌کنند آرام آرام تصویر تازه ای از واقعیت بکشند؛ تصویری که در آن درد هست، اما امید هم هنوز قابل لمس است.

شاید برایت جالب باشد که این روند پذیرش فقدان نیز به رابطه هایی که در گذشته داشته ای، گره خورده است. اگر زمانی که درد و ناکامی را تجربه می‌کردی، کسی کنارت بوده که تو را در آغوش بگیرد، احساساتت را جدی بگیرد و تو را سرزنش نکند، مغزت یاد گرفته است که می‌شود در دل درد هم احساس تعلق و امنیت داشت. اگر برعکس، با جملاتی مانند «محکم باش»، «گریه نکن»، یا «این که چیزی نیست» روبه رو شده ای، ممکن است امروز هم برای خودت همین نقش را تکرار کنی و به جای همراهی با خودت، درد را انکار یا تحقیر کنی.

بلوغ هیجانی در این سطح یعنی توانایی ایستادن کنار خود، مثل دوستی که عجله ندارد تو را درست کند یا ساکت کند. این نوع همراهی با خود، به مدارهای مغزی این پیام را می‌رساند که «این درد قابل تحمل است، من در آن تنها نیستم و می‌توانم کم کم از آن عبور کنم». همین پیام، به مرور زمان شدت زنگ خطرهای درونی را کاهش می‌دهد و به تو اجازه می‌دهد دوباره با زندگی روزمره پیوند بگیری، بدون آن که نیاز باشد گذشته را پاک کنی یا احساساتت را انکار کنی.

شاید بد نباشد از خودت بپرسی در برابر فقدان هایی که در زندگی ات تجربه کرده ای، بیشتر به سمت انکار و فراموشی رفته ای یا توانسته ای کنار آن ها بمانی و برایشان سوگواری کنی. پاسخ به این پرسش می‌تواند نشان دهد که بلوغ هیجانی در این بخش از زندگی ات در چه نقطه ای قرار دارد و کجا هنوز جا برای رشد کردن وجود دارد.