لیلا هرگاه احساس می‌کند کسی از او انتقاد می‌کند، سریع شروع می‌کند به توضیح‌دادن و توجیه. خودش می‌گوید: «من فقط می‌خواهم سوءتفاهم پیش نیاید.» اما اگر از بیرون نگاه کنیم، می‌بینیم که پیش از آن‌که حتی انتقادی بیان شود، دفاعِ قدیمی فعال شده است. ذهن او به‌طور ناخودآگاه از تجربه‌ای گذشته محافظت می‌کند؛ جایی که شاید واقعا مورد قضاوت قرار گرفته بود. در اینجا، دفاع‌ها مثل نگهبانانی هستند که هنوز بر درِ قلعه‌ای ایستاده‌اند که سال‌هاست جنگ در آن تمام شده است.

در چنین موقعیت‌هایی، دفاع‌ها ما را از درد قدیمی جدا می‌کنند، اما در عین حال، راهِ ارتباط تازه را هم می‌بندند. چون ذهن، تفاوت میان خطرِ واقعی و خطرِ گذشته را تشخیص نمی‌دهد؛ هر بار نشانه‌ای شبیهِ آن می‌بیند، همان واکنش را تکرار می‌کند. نتیجه؟ زندگی حال، در سایه‌ی تدافعی شکل می‌گیرد که زمانی لازم بوده، اما امروز شاید دیگر مفید نباشد.

سؤال این است: آیا می‌توان بدون حذفِ کاملِ دفاع‌ها زندگی کرد؟ واقعیت این است که نه. ما همیشه به اندازه‌ای از دفاع نیاز داریم؛ همان‌طور که پوست بدن، مرز میان درون و بیرون است، دفاع‌ها هم مرز میان تجربه و آسیب‌اند. مسئله، نه «داشتن» دفاع، بلکه شناختنِ نقش آن است. اگر بدانی هر دفاع، برای چه چیزی فعال می‌شود، می‌توانی آگاهانه‌تر تصمیم بگیری که کجا آن را کنار بگذاری و کجا از آن استفاده کنی.