همه‌ی ما دوست داریم رابطه‌ای بر پایه صداقت با فرزندمان داشته باشیم. اما حقیقت این است که صداقت، خودش نیاز به امنیت دارد؛ به این احساس که اگر چیزی را بگویم، آسیب نمی‌بینم. پس اگر بخواهیم کودک یا نوجوانمان به ما اعتماد کند، باید اول به او اطمینان بدهیم که «راست‌گویی»، مساوی «تنبیه» یا «بی‌ارزشی» نیست.

اولین گام، دیدنِ دروغ به‌عنوان یک نشانه‌ است، نه فقط یک رفتار مشکل‌دار. پرسیدنِ سوال‌هایی مثل «چه چیزی باعث شد که این حرف رو بزنی؟»، یا «اگر می‌خواستی واقعیت رو بگی، نگران چه چیزی بودی؟»، می‌تواند به ما کمک کند تا به لایه‌های عمیق‌تری از احساسات کودک دست پیدا کنیم.

گاهی فقط با تغییر جمله‌مان، فضای گفتگوی امن‌تری می‌سازیم. به‌جای گفتن «چرا دروغ گفتی؟» شاید گفتنِ «اگه گفتنش سخت بود، من اینجام که گوش بدم» مسیر بازتری ایجاد کند.

و مهم‌تر از همه، اینکه کودکان از نگاه و واکنش ما یاد می‌گیرند. اگر ما بتوانیم اشتباهات خود را بپذیریم و درباره‌شان صحبت کنیم، آن‌ها هم راحت‌تر می‌پذیرند که انسان بودن، یعنی گاهی اشتباه کردن، و صداقت داشتن یعنی شجاعت در بیان آنچه هست.

نکته مهم این است که هدف از گفتگو درباره دروغ، نه گرفتن اعتراف و نه صدور حکم است؛ بلکه ساختن فضایی‌ست که کودک یا نوجوان بتواند واقعیت درون خود را بفهمد، احساس کند و آرام‌آرام، آن را با ما شریک شود.