برخی تصمیم‌های ما، پاسخ به ترس یا میل به تأییدند. خویشتن اصیل، صدایی آرام که زیر نقش‌های آموخته‌شده پنهان مانده. بازگشت به این صدا با سکوت و بازبینی ممکن می‌شود؛ جایی که انتخاب‌ها از درون برمی‌خیزند.

رنج و ناکامی می‌توانند واکنش‌هایی مثل انکار، اجتناب یا تجربه مستقیم احساس را برانگیزند. این واکنش‌ها به دفاع‌های روانی شکل‌گرفته در گذشته و توانایی ما برای فهم و تنظیم احساسات در زمان حال بستگی دارند.

رفتارها و احساسات ما همیشه ریشه در اکنون ندارند. بسیاری از آن‌ها بازتاب تجربه‌های دوران کودکی هستند که در ذهن‌مان نهادینه شده‌اند و الگوهای تکرارشونده‌ای می‌سازند. شناخت این الگوها، آغاز مسیر تغییر است.

ما تصویر خود را فقط از درون نمی‌سازیم، بلکه از نگاه و واکنش دیگران، به‌ویژه در کودکی، شکل می‌گیرد. این تصویر ممکن است نادرست باشد، اما با تجربه‌ی رابطه‌های امن و پذیرا می‌توان آن را دوباره بازسازی کرد.

هویت ما در بازتاب نگاه دیگران شکل می‌گیرد. احساس دیده شدن و درک شدن، نیاز بنیادین انسان است که در روابط عاطفی و تعاملات اجتماعی، به کشف بخش‌های ناشناخته شخصیت ما کمک می‌کند.

خودشناسی بدون دیگری امکان‌پذیر نیست؛ زیرا هویت و شناخت ما در بستر روابط انسانی شکل می‌گیرد. حتی در تنهایی، بازتاب تجربه‌های گذشته و حضور «دیگری درونی» در ذهن ما باقی می‌ماند.