در اتاق کنفرانس یک شرکت بزرگ، مدیر مالی با چهره‌ای مغموم به انبوهی از نمودارهای پیچیده نگاه می‌کند و نگران ریسک‌های پیش روست. او شاید با صدای بلند بگوید: «گزارش‌های اقتصادی نشان می‌دهند که ما در مواجهه با خطرات، قضاوت عاقلانه‌ای نداریم؛ تحقیقات اقتصاد رفتاری می‌گوید انسان‌ها از ضرر بیشتر از سود می‌ترسند (همان چیزی که تئوری چشم‌انداز درباره‌اش حرف می‌زند). اگر بخواهیم فقط با اعداد بازی کنیم، شاید مطمئن‌ترین راه همین ترسیدن از شکست باشد.» اما مدیر خلاق در آن سوی میز، با لبخند می‌گوید: «درسته، ممکن است طبق نظریه‌های اقتصاد رفتاری من بیش از حد محتاط باشم. اما تا وقتی ذهن ما را تخیلات سالم تغذیه نکند، تصمیمات ما فقط تکرار گذشته خواهند بود.» سپس چشم‌هایش را می‌بندد و ادامه می‌دهد: «من محصول آینده را تصور می‌کنم؛ فرض کن سال بعد است و کامیابی ما به حدی رسیده که مشتریان از همه‌جا سر می‌رسند. هر فردی در جمع دارد از این تجربه حرف می‌زند. در این جمع، کودکانی لبخند می‌زنند، والدینی راضی‌اند و فناوری ما راه‌گشای زندگی شده است. وقتی این تصویر دست‌یافتنی جلوه کند، تصمیمات ما یکپارچه می‌شوند: هر اقدامی به نحوی ما را به آن جشن بزرگ نزدیک‌تر می‌کند.» مدیر مالی نفس عمیقی می‌کشد و لبخند می‌زند: «پس با این حساب، شاید بازار و اقتصاد رفتاری هم باید جای خود را به قصه‌هایی بدهند که ما برای خود می‌سازیم!» مدیر خلاق پاسخ می‌دهد: «حتماً! هر محصول، هر خدمت و حتی هر استراتژی بر پایه‌ی یک قصه شکل می‌گیرد؛ قصه‌ای که در ذهن و قلب سازندگانش متولد شده است. وقتی تصویر آینده را به همه نشان دهیم، انگار همه به یک بازار رویایی گام گذاشته‌اند.»