پژوهش‌های عصب‌روانی که در این کتاب شرح داده شده‌اند، نشان می‌دهند رابطه‌ی پایدار میان نوجوان و مراقب، در واقع نقش یک «تنظیم‌کننده‌ی زیستی» را برای مغز دارد. یعنی مغز نوجوان هنوز نمی‌تواند به تنهایی هیجان‌های شدیدش را تنظیم کند، پس به چهره، لحن و رفتار اطرافیانش نگاه می‌کند تا از آنها نشانه‌های آرامش بگیرد. وقتی والد با لحنی آرام و نگاهی پذیرا پاسخ می‌دهد، همان‌گونه که نویسندگان توضیح می‌دهند، مدارهای عصب‌زیستی مربوط به امنیت فعال می‌شوند و احساس خطر در نوجوان کاهش می‌یابد.

این پدیده را می‌توان مثل دو ساز در یک ارکستر تصور کرد که کوک شدن یکی، دیگری را هم هم‌آهنگ می‌کند. وقتی نوجوان در اضطراب یا خشم است و والد با صبر حضور دارد، آرام‌آرام «ریتم عاطفی» هر دو به هم نزدیک می‌شود. این هم‌نوازی، همان چیزی است که در مفهوم «هم‌تنظیمی هیجانی» در کتاب توصیف شده است؛ یعنی فرایندی که در آن، دو ذهن از طریق ارتباط غیرکلامی، خود را با احساس دیگری هماهنگ می‌کنند.

اما اگر والد یا مراقب، خود دچار اضطراب شود، این تعادل از بین می‌رود. نوجوان حس می‌کند که باید از رابطه فاصله بگیرد تا از آشفتگی بیشتر در امان بماند. گاهی همین فاصله گرفتن‌هاست که از بیرون به شکل «بی‌میلی به رابطه» دیده می‌شود. در واقع، نوجوان در حال دفاع از نظام درونی خود است تا از طغیان هیجانی نجات یابد. اگر در این لحظه والد بتواند خودش را نگه دارد و با آرامش بگوید: «می‌فهمم که الان نمی‌خوای حرف بزنی، اشکال نداره، من اینجام»، پیامی قوی‌تر از هر نصیحتی به ذهن نوجوان می‌رسد؛ پیامی که مغز او آن را به شکل امنیت رمزگذاری می‌کند.