شاید عجیب به نظر برسد، اما صدای منتقد درون، همیشه از خشم یا تحقیر نمی‌آید. گاهی این صدا، فقط تلاشی‌ست برای محافظت از تو. وقتی کودکی بودی، این صدا به تو می‌گفت «اینو نگو»، «اونو نخواه»، «اون کارو نکن»، چون دنیا را ناامن دیده بود. این صدا می‌خواست زنده بمانی، پذیرفته شوی، طرد نشوی. پس اگر امروز هم همان را تکرار می‌کند، شاید فقط یادش نرفته که آن روزها چقدر ترسناک بوده‌اند.

مهتاب، زنی‌ست که همیشه در جمع، سکوت می‌کند. وقتی از او می‌پرسند چرا چیزی نمی‌گوید، می‌گوید: «نمی‌خوام حرف اشتباهی بزنم.» اما کم‌کم متوجه شده که این ترس از اشتباه، صدای منتقد نیست، بلکه صدای دختربچه‌ای‌ست که روزی با یک اشتباه، در جمع خانواده تحقیر شده بود. حالا این صدا، فقط سعی دارد او را از آن درد قدیمی دور نگه دارد.

وقتی به صدای منتقد درون این‌طور نگاه کنی، می‌توانی با آن مهربان‌تر برخورد کنی. نه از روی ضعف، بلکه از روی درک. چون گاهی حتی یک گفتگوی کوچک درونی، می‌تواند بخش‌های جداشده از تو را دوباره به هم پیوند دهد.