سارا همیشه در جمع‌ها خجالتی و ساکت است، اما وقتی تنهاست، از خیال‌پردازی‌های شجاعانه‌اش لذت می‌برد. گاهی با خودش فکر می‌کند: «چقدر متفاوت میشم وقتی تنها هستم…» اما بعد سریع خودش را سرزنش می‌کند و می‌گوید: «تو اهل این چیزها نیستی. آدمی مثل تو باید همیشه حساب‌شده و متین باشه.» سارا با دو بخش از خودش درگیر است؛ بخشی که دلش می‌خواهد کشف کند، ابراز کند، تجربه کند؛ و بخشی دیگر که مراقب است مبادا از چهارچوب‌های مقبول بیرون بزند. این تضاد، چیزی‌ست که بسیاری از ما، بدون آنکه به زبان بیاوریم، هر روز با آن زندگی می‌کنیم.

آشتی با بخش‌های درونی، از پذیرش آغاز می‌شود. پذیرش نه به معنی تایید همه احساس‌ها و رفتارها، بلکه به‌معنای دیدن آنها، شنیدن آنها و پذیرفتن اینکه «این هم بخشی از من است». برای این کار، باید اول به جای سرکوب، به شناخت برسیم. مثلا اگر درونت تمایل به خشم وجود داره، به‌جای انکار، بپرس: «این خشم از کجا میاد؟ از چی دارم دفاع می‌کنم؟»

یکی از راه‌های موثر، نوشتن احساسات و گفتگو با خودت است. وقتی بنویسی چه احساسی داری و چه صدایی درونت آن را نقد می‌کند، می‌توانی دو بخش وجودت را مجزا ببینی. مثلا بنویسی: «من الان ناراحتم که دوستم دعوتم رو رد کرد»، و صدای درونت بگه: «تو زیادی حساس و وابسته‌ای.» در اینجا می‌فهمی که صدای دوم، شاید صدای والدینی‌ست که سال‌ها پیش این پیام را داده‌اند. و حالا، زمان آن است که خودت، از خودت دفاع کنی.

تمرین دیگر، تخیل گفتگوی درونی‌ست؛ تصور کن دو بخش از وجودت نشسته‌اند روبه‌روی هم: یکی بخش احساسی، آسیب‌پذیر یا خواهان تجربه؛ و دیگری بخش منتقد، قضاوتگر یا محافظ. آیا می‌شود بینشان واسطه شد؟ آیا می‌شود با بخش منتقد حرف زد و به او گفت: «می‌دونم که نگرانی، اما اجازه بده احساس کنم، تجربه کنم، و خودم راه رشد رو پیدا کنم»؟