فرزاد بارها می‌گفت: «هانیه، من فقط خسته بودم، نه بی‌علاقه. چرا فکر می‌کنی دوستت ندارم؟» اما هانیه نمی‌توانست تفاوتی بین «خستگی فرزاد» و «بی‌مهری پدرش» قائل شود. برای ذهن او، این دو یکی شده بودند. آنچه در حال حاضر اتفاق می‌افتاد، از فیلتر تجربه‌های گذشته عبور می‌کرد و معنایی شدیدتر و دردناک‌تر پیدا می‌کرد.

این همانجایی است که دردهای انتقالی به روابط لطمه می‌زنند. ما شریک فعلی‌مان را با چهره‌های گذشته اشتباه می‌گیریم، ناخودآگاه گمان می‌کنیم همان بی‌توجهی، همان قضاوت، همان رهاشدگی در حال تکرار است؛ و بر اساس همین حس، واکنشی نشان می‌دهیم که شاید اصلا به طرف مقابل ربطی نداشته باشد!

اینجا پرسشی مهم پیش می‌آید: چقدر از واکنش‌های ما، از آنچه واقعا «الان» اتفاق افتاده سرچشمه می‌گیرد؟ و چقدر از زخمی است که هنوز از گذشته با ماست؟ شناخت این مرز، شاید یکی از مهم‌ترین گام‌ها برای رسیدن به رابطه‌ای سالم‌تر و همراه‌تر باشد.

مهم است بدانیم که منظور از انتقال، توهم یا خیالبافی نیست. بلکه واکنش واقعی روان ماست به نشانه‌هایی که برایش آشنا هستند. این نشانه‌ها ممکن است ظاهری ساده داشته باشند، اما برای ما، یادآور خاطراتی دردناک‌اند.