تجسم

«تجسم» در کلینیک ماهیت به پیوند روان، هنر و زندگی می‌پردازد. اینجا مرز میان روانکاوی و جهان پیرامون کمرنگ می‌شود تا تجربه‌های انسانی در بستر فرهنگ، خلاقیت، ادبیات و جامعه کاویده شوند. هدف ما این است که روانکاوی را از فضای صرفاً درمانی فراتر ببریم و آن را به ابزاری برای درک عمیق‌تر زیستن تبدیل کنیم. مقالات این بخش از دل برخورد میان‌فردی با پدیده‌های فرهنگی، هنری و اجتماعی شکل می‌گیرند؛ هر متن تلاشی است برای به تصویر کشیدن آنچه دیده نمی‌شود، اما بر ما اثر می‌گذارد. «تجسم» دعوتی است به یک گفتگوی بین‌رشته‌ای، تأمل‌برانگیز و زنده با جهان درون و بیرون. در اینجا روانکاوی در تار و پود زندگی تنیده می‌شود.

نیاز به ترمیم در خلق هنری در اندیشه وینیکات و آریتی، پیوند فضای بالقوه و فراواقعیت را آشکار می‌کند.
ترمیم در آفرینش هنری محرک جبران فقدان و گناه در موضع افسرده‌وار در نمونه‌های پروست و کالو آشکار است.
والایش فرویدی دگرجهت‌دهی رانه جنسی به نمادپردازی را نشان می‌دهد و آثار لئوناردو و پیکاسو را می‌سنجد.
چارچوب نظری ناخودآگاه خلاقیت با تاکید بر والایش و کارکرد آلفا، نمادپردازی در هنر را تبیین می‌کند.
نقد روانکاوی و فمینیسم در دهه‌های 60 و 70، رویکردی نوین به تحلیل جنسیت و قدرت در ادبیات ارائه داد.
رشد نقد روانکاوانه از فروید تا لاکان، مسیر تحلیل متن و زبان را با تأکید بر ساختارهای ناخودآگاه متحول کرد.
روانکاوی فروید با تحلیل ناخودآگاه و سرکوب، ابزار جدیدی برای نقد ادبی و کشف لایه‌های پنهان متون شد.