در مسیر رابطه‌های طولانی، پرسش‌هایی مثل «چرا هنوز همین مشکل را داریم؟» یا «چقدر باید صبر کنم تا تغییر کند؟» به‌جای آن‌که نشانهٔ شکست باشند، در واقع می‌توانند نشانهٔ زنده بودن رابطه باشند. زیرا هر پرسش، تلاشی است برای برقراری ارتباط دوباره. اما آنچه تعیین‌کننده است، نوع پاسخ دادن به این پرسش‌هاست. بسیاری از زوج‌ها در پاسخ، به توضیح‌های منطقی پناه می‌برند، در حالی‌که اصل ماجرا اغلب احساسی است نه منطقی.

وقتی یکی از شما می‌گوید «تو منو درک نمی‌کنی»، شاید در واقع دارد می‌گوید «می‌ترسم دیگر برایت مهم نباشم». در چنین لحظاتی، پاسخ درست توضیح نیست، بلکه حضور عاطفی است. یعنی طرف مقابل بتواند بدون قضاوت، چند لحظه در کنار احساس ما بماند. همان‌طور که در روابط ابتدایی زندگی، آرامش از نگاهِ همدلِ دیگری می‌آمد، در روابط بزرگسالی هم، همین تجربه دوباره بازسازی می‌شود. به همین دلیل، وقتی یکی از شما احساس می‌کند که دیگری او را «نمی‌بیند»، در واقع نیاز به دیده‌شدن در سطحی بسیار عمیق‌تر از گفتگو دارد.

تا حالا احساس کرده‌اید که هرچه بیشتر توضیح می‌دهید، کمتر فهمیده می‌شوید؟ این احساس، یکی از نشانه‌های خستگی عاطفی در روابط طولانی است. زیرا گفتگو، زمانی زنده می‌ماند که هر دو نفر بتوانند به‌جای پاسخ سریع، لحظه‌ای مکث کنند و ببینند «در این گفتگو چه چیزی برای ما در حال تکرار شدن است؟» در این مکث، معنا آشکار می‌شود و رابطه دوباره نفس می‌کشد.

پرسش‌های مکرر، اگر با کنجکاوی و نه قضاوت همراه شوند، می‌توانند به پلی برای نزدیک‌تر شدن تبدیل شوند. هر بار که به‌جای پاسخ‌گویی فوری، از خود می‌پرسید «الان چه نیازی پشت این جمله پنهان است؟»، فرصت تازه‌ای برای پیوند ایجاد می‌کنید. در حقیقت، گفتگوهای طولانی، اگر درست شنیده شوند، می‌توانند به آینه‌ای برای فهم خود و دیگری بدل شوند.

گاهی یکی از شما ممکن است بپرسد: «پس یعنی ما باید تا همیشه حرف بزنیم و به نتیجه نرسیم؟» پاسخ این است که گفتگو، اگرچه ممکن است طولانی شود، هدفش رسیدن به پاسخ قطعی نیست؛ هدف، رسیدن به درک متقابل است. یعنی گفتگویی که در آن، دو ذهن بتوانند یکدیگر را لمس کنند، نه فقط واژه‌ها را بشنوند. چنین گفتگویی شاید کند و دشوار باشد، اما بذر صمیمیت واقعی در همین فرایند آرام کاشته می‌شود.