تصور کنید مدیری به نام سارا، در جلسه‌ای با تیمش روبه‌روست. یکی از اعضای تیم، پیشنهادی تازه برای تغییر روش کار ارائه می‌دهد. فضا در ظاهر آرام است، اما درون سارا آشوبی در جریان است. قلبش تندتر می‌زند، کف دست‌هایش خیس شده و در ذهنش جمله‌ای تکرار می‌شود: «اگر قبول کنم و اشتباه شود چه؟ اگر بقیه فکر کنند تصمیمم ضعیف است؟» او لبخند می‌زند، اما تصمیم می‌گیرد پیشنهاد را رد کند. نه از روی منطق، بلکه از ترسی پنهان در مدارهای احساسی مغزش.

در چنین موقعیت‌هایی، تصمیم‌گیری به ظاهر عقلانی مدیران، اغلب تحت تأثیر نیروهایی است که در سطح ناخودآگاه عمل می‌کنند. در کتاب The Unconscious at Work – Psychodynamics for Consultants and Managers توضیح داده می‌شود که بسیاری از تصمیم‌ها در سازمان‌ها، بیش از آنکه نتیجه تحلیل منطقی باشند، پاسخی هستند به اضطراب، شرم یا ترسی که فرد از تجربه آن می‌گریزد. وقتی اضطراب و شرم فعال می‌شوند، مدار لیمبیک – بخشی از مغز مسئول پردازش هیجانات – تصمیم را پیش از آنکه منطق وارد شود، جهت می‌دهد.

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که در جلسه‌ای، ناگهان حس کنید نمی‌توانید نظر مخالف بدهید، حتی اگر بدانید تصمیم مدیر اشتباه است. پشت این سکوت، اغلب ترسی از طرد، بی‌اعتبار شدن یا مورد قضاوت قرار گرفتن نهفته است. همان‌طور که در محیط‌های کاری دیده می‌شود، شرم و ترس می‌توانند ساختار تصمیم‌گیری را از درون فلج کنند، بدون اینکه کسی متوجه شود چه رخ داده است.