شاید برای شما هم پیش آمده باشد که پس از سال‌ها تلاش و دوندگی برای فرزندان، ناگهان روزی را تصور کنید که خانه خلوت‌تر می‌شود. مریم و علی، والدینی در دهه پنجم زندگی، همین روزها را تجربه می‌کنند. دخترشان برای ادامه تحصیل به شهر دیگری رفته و پسرشان نیز در فکر ازدواج است. فضای خانه دیگر پر از هیاهوی همیشگی نیست و هر گوشه آن یادآور تغییر بزرگی در جریان زندگی خانواده است. این همان مرحله‌ای است که از آن به عنوان پرتاب فرزندان یاد می‌شود.

این دوره تنها به معنای خالی شدن اتاق‌ها نیست؛ بلکه بازتابی است از تغییر نقش‌ها، بازنگری در اولویت‌ها و حتی شکل‌گیری دوباره رابطه میان زن و شوهر. وقتی فرزندان مستقل می‌شوند، والدین فرصت پیدا می‌کنند تا به خودشان و به رابطه میان خودشان نگاه تازه‌ای بیندازند. اما این نگاه تازه همیشه ساده و راحت نیست؛ زیرا با مجموعه‌ای از احساسات متناقض همراه است: از یک سو غرور و شادی برای استقلال فرزندان، و از سوی دیگر احساس تنهایی یا حتی غم از دست دادن روزهای گذشته.

در چنین لحظاتی، خانواده‌ها با پرسش‌هایی اساسی روبه‌رو می‌شوند: «حالا که فرزندانم رفتند، نقش من در این خانه چیست؟»، «چطور می‌توانم رابطه با همسرم را دوباره زنده کنم؟» یا «چطور می‌توانم با والدین سالمند خود که اکنون به من نیاز بیشتری دارند کنار بیایم؟». این پرسش‌ها نقطه آغاز بازچینش یک نظام خانوادگی کامل است؛ نظامی که همزمان باید پاسخگوی استقلال نسل جوان و وابستگی نسل بالاتر باشد.