فرض کنید سارا، دختر خانواده، وقتی در جمع خانوادگی حاضر می‌شود، همیشه سکوت می‌کند. مادرش از کودکی به او آموخته که «حرف‌زدن زیاد برای دختر پسندیده نیست». حالا که سارا در محیط کار نیاز دارد نظراتش را بیان کند، این آموزش قدیمی جلویش را می‌گیرد. سکوت او دیگر فقط یک عادت فردی نیست؛ پژواک صدای مادر و مادربزرگی است که در نسل‌های گذشته به دختران می‌آموختند باید آرام و بی‌صدا باشند. اینجاست که نگاه چندنسلی نشان می‌دهد یک واکنش ساده، ریشه در تاریخچه خانوادگی دارد.

شاید شما هم تجربه کرده باشید که گاهی بدون فکر، همان جمله‌هایی را به زبان می‌آورید که والدینتان می‌گفتند. مثلا در یک لحظه عصبانیت به فرزندتان می‌گویید: «قدر زحمات ما رو نمی‌دونی»، درست همان‌طور که خودتان بارها از دهان پدر یا مادر شنیده بودید. این بازتولید ناخودآگاه الگوها بخشی از چرخه چندنسلی است که بی‌صدا ادامه پیدا می‌کند. پرسش مهم این است: اگر این چرخه‌ها را نشناسیم، چگونه می‌توانیم آن‌ها را تغییر دهیم؟

شناخت این الگوها به ما کمک می‌کند در لحظه‌هایی که قرار است واکنش نشان دهیم، کمی مکث کنیم. گاهی همین مکث ساده فرصتی می‌شود برای بازنویسی داستان خانواده. وقتی بفهمیم که این صداها تنها متعلق به ما نیستند، بلکه از نسل‌های قبل به ما رسیده‌اند، می‌توانیم خودآگاهانه تصمیم بگیریم کدامشان را ادامه دهیم و کدام را کنار بگذاریم.