وقتی کودک با عروسک‌ها یا حیوانات خیالی‌اش حرف می‌زند، گاهی انگار دارد با ما صحبت می‌کند؛ اما نه به‌طور مستقیم. مثلا کودکی که مورد سرزنش شدید پدر قرار گرفته بود، بعد از آن اتفاق شروع کرده بود با یک سگ خیالی حرف زدن و به او می‌گفت: «تو بهترینی، مهم نیست اونا چی میگن»! این دیالوگ، فریاد خاموشی‌ست که شاید مستقیم نمی‌تواند به زبان بیاید، اما درون کودک دارد تکرار می‌شود.

در چنین مواقعی، نقش بزرگتر این نیست که آن دنیای خیالی را قطع کند، بلکه باید با کنجکاوی و احترام وارد آن شود. شاید لازم باشد به کودک بگوییم: «می‌خوام بدونم اون سگ خیالی‌ت چه حرف‌هایی بهت می‌زنه». چنین جمله‌ای، به جای قضاوت یا پرس‌وجوی خشک، راهی‌ست برای ورود به دنیای کودک از دریچه‌ای که خودش باز کرده است.

دنیای خیال کودک، مثل پلی‌ست میان درون پرهیجان او و دنیای بیرونی ما. اگر با او روی این پل قدم بزنیم، شاید بتوانیم بفهمیم آن‌سوی دردهایش چه چیزی پنهان شده است. اما اگر بخواهیم این پل را خراب کنیم تا زودتر به «حقیقت» برسیم، چیزی که باقی می‌ماند، تنهایی کودک است.

آیا تا به حال به تخیل‌های فرزندتان گوش داده‌اید، نه برای اصلاح آن، بلکه برای شنیدن آنچه در دلش در جریان است؟ گاهی قصه‌هایی که می‌سازند، بیش از هر توضیحی از واقعیت‌شان خبر می‌دهد.

اینکه کودک در موقعیت‌های سخت به تخیل پناه ببرد، نه‌تنها غیرطبیعی نیست، بلکه واکنشی پیچیده و خلاقانه است. تخیل برای برخی کودکان، راهی‌ست برای زنده ماندن هیجانی، برای ساختن معنا، و برای ارتباط گرفتن، حتی اگر این ارتباط هنوز کلمه‌ای نداشته باشد.

در بخش بعدی، به این موضوع خواهیم پرداخت که چطور والدین یا مراقبان می‌توانند از دریچه همین دنیای خیالی، کودک را بهتر درک کنند و رابطه‌ای امن‌تر با او بسازند.