پدر نیما تعریف می‌کرد که بعد از دعوایی با دوستش، پسرش ساعت‌ها بی‌کلام در خانه می‌چرخید. پدر چند بار پرسید که چه شده، اما جوابی نگرفت. بعد تصمیم گرفت کنار او بنشیند، بدون سوال و تحلیل؛ فقط با او بازی فکری کرد. نیم‌ساعت بعد، نیما با صدایی آرام گفت: «بابا، فکر می‌کنی اگه یه بار دیگه ازش معذرت بخوام، مسخره‌م می‌کنه؟»

این لحظه، لحظه‌ای است که کودک از درونِ سکوتش، پلی می‌زند به سمت رابطه. او وقتی حس کند که در سکوتش تنها گذاشته نمی‌شود، راحت‌تر می‌تواند دوباره به کلمات اعتماد کند. این یک تمرین مهم است: در کنار کودک ماندن، حتی وقتی خودش هم نمی‌داند از کجا شروع کند.

گاهی کودک نیاز دارد احساس کند بزرگ‌ترها برای سکوت او جا دارند. یعنی می‌توانند این فضا را نگه دارند، بدون آنکه آن را با حرف‌زدن‌های بی‌وقفه پر کنند. همان‌طور که در موسیقی، سکوت بین نت‌ها ملودی را شکل می‌دهد، در رابطه با کودک هم، گاهی سکوت، خودش بخشی از ارتباط است.

وقتی والدین یا مراقبان کودک یاد می‌گیرند که سکوت را تهدید نبینند، بلکه به آن مثل زبان نادید‌ه‌ای نگاه کنند، کم‌کم کودک هم می‌فهمد که برای دیده‌شدن، لازم نیست همیشه چیزی بگوید. کافی‌ست باشد. و این «بودن» شاید صادقانه‌ترین شکلِ حضور باشد.